چه صلحی، چه دردی، عجیب است!
مگر بی زهیر و حبیب است؟
خدایا امامم غریب است!
خدایا، خدایا
مدینه ببین، کربلا برپا شد
مدینه، امامم تک و تنها شد
آه از این غم، مولای من حسن
ای مولایِ تنهای من حسن
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مدینه پر از یادگار است
پر از کوچۀ سرد و تار است
شهیدش بدون مزار است
خدایا، خدایا
چه شهری، چه داغی از آن برجاماند
درِ خانه‌ات را... دلت را... سوزاند
غصّه‌ها را، می‌دانم ای حسن
در کنارت، می‌مانم ای حسن
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خداحافظ ای صبر مظلوم!
کریمِ امامان معصوم
تو رفتی از این شهر مسموم
حسن جان، حسن جان
تو رفتی و ما با حسینت ماندیم
سر نی به یاد تو قرآن خواندیم
چون حسینت، مولایی ای حسن
روز موعود، می‌آیی ای حسن
