ای بزرگ خاندان آبها
آشنای مهربان آبها
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
وعدهای دادهای و راهی دریا شدهای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شدهاى
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست