گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
ما بیتو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
دلم تنهاست، ماتم دارم امشب
دلی سرشار از غم دارم امشب
حرف تو به شعر ناب پهلو زده است
آرامش تو به آب پهلو زده است
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت