نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند