مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
کجاست جای تو در جملۀ زمان که هنوز...
که پیشازاین؟ که هماکنون؟ که بعدازآن؟ که هنوز؟
زهی بهار که از راه میرسد، اینبار
که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
سلام بر تو کتاب ای که آفتاب تویی
گرانترین و گرامیترین کتاب تویی
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
در این سحر که سحرهای دیگری دارد
دل من از تو خبرهای دیگری دارد
بر روی نیزه ماه درخشان برای چه؟
افتاده کنج صومعه قرآن برای چه؟
که دیده زیر زمین باغ بیخزانی را؟
نهانتر از سفر ریشهها جهانی را
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرمْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
این ماه کیست همسفر کاروان شده؟
دنبال آفتاب قیامت روان شده
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
خدا جلال دگر داد ای امیر تو را
که داد از خم کوثر، میِ غدیر تو را
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی
این کیست که آقای جوانان بهشت است؟
نامیست که بر کنگرۀ عرش نوشته است