کربلا
شهر قصههای دور نیست
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
هرچه را خواهی بگیر از ما ولی غم را مگیر
غم دوای دردهای ماست مرهم را مگیر..
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر