چون او کسی به راه وفا یاوری نکرد
خون جگر نخورد و پیامآوری نکرد
اینجا که بال چلچله را سنگ میزنند
ماهِ اسیر سلسله را سنگ میزنند
من ماندم و مرغ سحر و نوحهگریها
اندوه پرستو، غم بیبالوپریها
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
گذشته چند صباحی ز روز عاشورا
همان حماسه، که جاوید خواندهاند او را
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
از اسب فرود آی و ببین دختر خود را
بنشان روی دامن، گلِ نیلوفر خود را
نمیدانم تو را در ابر دیدم یا كجا دیدم
به هر جایی كه رو كردم، فقط روی تو را دیدم...
حال و هوای کوچه، غمآلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است