توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده