ای عشق! کاری کن که درماندند درمانها
برگرد و برگردان حقیقت را به ایمانها
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریبوار پیامی به آشنا بنویسم
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
صبح بیتو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بیتو حتّی مهربانی حالتی از کینه دارد
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد
در قبلهگه راز فرود آمد ماه
یا زادگه علی بود بیتالله
دیگر نبود فرصتِ راز و نیاز هم
حتی شکسته بود دلِ جانماز هم
این روزها که میگذرد، غرق حسرتم
مثل قنوتهای بدون اجابتم!
هفته، مجال هفت قدم مهربانی است
شنبه شروع همدلی و همزبانی است
مَردمِ كوچههای خوابآلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شبگریههای نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شبنامههای روز و ماه و سال ما هستند
چنان که دست گدایی شبانه میلرزد
دلم برای تو با هر بهانه میلرزد
میبارد از چشمهایم باران اشکی که نمنم
شد آبشاری پریشان، رودی که پاشیده از هم
نداریم از سر خجلت، زبان عذرخواهی را
کدامین توبه خواهد برد از ما روسیاهی را
خواستم یاری کنم اما در آن غوغا نشد
خواستم من هم بگیرم شال بابا را نشد
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره میزنند... مریضی شفا گرفت
دنیای بی نگاه تو تاریک و مبهم است
بیتو تمام زندگی ما جهنم است!
حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی
حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی
این سر شبزده، ای کاش به سامان برسد
قصۀ هجر من و ماه به پایان برسد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
دیدم به خواب آن آشنا دارد میآید
دیدم كه بر دردم دوا، دارد میآید