ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
عشق گاهی در جدایی گاه در پیوندهاست
عشق گاهی لذت اشکی پس از لبخندهاست
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را
نگاهی باز میگیرد سر راه نگاهم را
باید که دنیا فصل در فصلش خزان باشد
وقتی که با تو اینچنین نامهربان باشد
یک سلام از ما جواب از سمت مرقد با شما
فطرس نامهبر تهران به مشهد با شما
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
این سر شبزده، ای کاش به سامان برسد
قصۀ هجر من و ماه به پایان برسد