نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
نگاهم در نگاه شب، طنینانداز غوغاییست
کمی آنسوتر از شبگریههایم صبح فرداییست
ببین که بیتو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم