خط به خط احبار در تورات، سرگردان تو
راهبان هر واژه در انجیل، بیسامان تو
از خودم میپرسم آیا میشود او را ببینم؟
آن غریب آشنا را میشود آیا ببینم؟
قدم قدم همهجا آمدم به دنبالت
نبودهام نفسی بیخبر از احوالت
در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
تکبیر میگفتند سرتاسر، ذَرّات عالم همزبان با تو
گویا زمین را بال و پر دادی، نزدیکتر شد آسمان با تو
گردۀ مستضعفین شد نردبان عدهای
تنگناهای زمین شد آسمان عدهای
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی
تو جلوهگاه مقامات انبیا بودی
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
میزبان تو میشود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
از چشمهای تارمان اشک است جاری
ای آسمان حق داری اینگونه بباری
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
تو آن رازی که تا روز جزا افشا نخواهد شد
شب قدری تو! هرگز مثل تو پیدا نخواهد شد
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
خورشید به قدر غم تو سوزان نیست
این قصّۀ جانگداز را پایان نیست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
در کوچههای نگاهت، ای کاش میشد قدم زد
در شرح قرآن چشمت، آیه به آیه قلم زد
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم
باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
غمگین مباش ای همنفس که همدمی نیست
عشق علی در سینهات جرم کمی نیست
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید