روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
ای سفیر صبح! نور از لامکان آوردهای
بر حصار شب دمی آتشفشان آوردهای
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش