در سوگ نشستهایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید
کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
«فاش میگویم و از گفتۀ خود دلشادم»
من غلام علیام از دو جهان آزادم
درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانیست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمریست زندانیست
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمیآید
دلم میخواهد اما آه... از من برنمیآید
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با همزبانش
ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هالهای کبود از او کس نشان نداشت
روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثىست که از حضرت آدم داریم
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن