من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
دیدهام در کربلای دست تو
عالمی را مبتلای دست تو
این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
کنار پیکر خود التهاب را حس کرد
حضور شعلهورِ آفتاب را حس کرد
لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شدهای
بیسبب نیست که اینگونه معطر شدهای
دل مباد آن دل که اهل درد نیست
مرد اگر دردی ندارد، مرد نیست
به زیر تیغم و این آخرین سلام من است
سلام من به حسینی که او امام من است
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
خودآگهان که ز خون گلو، وضو کردند
حیات را، ز دم تیغ جستجو کردند
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
روح والای عبادت به ظهور آمده بود
یا که عبدالله در جبههٔ نور آمده بود؟
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟