روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
حاج قاسم سلام! آمدهام،
با خودت راهی نجف بشوم
ایستاده کنار مردم شهر
چون همیشه صمیمی و ساده
میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
میزبان تو میشود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
این خبر سخت بود، سنگین بود
تا شنیدیم، بیقرار شدیم
باز در گوش عالم و آدم
بانگ هل من معین طنین انداخت
قسم خوردهای! اهل ایثار باش
قسم خوردهای! پای این کار باش
شد چهل روز و باز دلتنگیم
داغمان تازه مانده است هنوز
همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
بیا عاشقی را رعایت کنیم
ز یاران عاشق حکایت کنیم
صبحِ تقویم گفت یا زهرا
همه هستیم گفت یا زهرا
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
دلی داشت تقدیم دنیا نکرد
به دریا زد، این پا و آن پا نکرد
شبم در حضوری لبالب گذشت
کدامین شبم مثل آن شب گذشت
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
سراپا اگر زرد و پژمردهایم
ولی دل به پاییز نسپردهایم
خدایا، تمام مرا میبرند
کجا میبرندم، کجا میبرند؟
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکههای گلوله گل دادهست