خدای متعال در وصف انبیای الهی می‌فرماید:
«الّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَ يَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلا اللَّه؛ کسانی که به تبلیغ رسالت‌های الهی می‌پرداختند و تنها از او می‌ترسیدند و از هیچ‌کس جز او بیم نداشتند.» (۱)
از علی بن ابی طالب(علیه‌السلام) که دلاورمردان عرب در برابرش سر تسلیم فرود می‌آوردند، نقل شده که فرمود:
هرگاه جنگ شدت می‌یافت و دو سپاه با یکدیگر رو برو می‌گردیدند، ما به رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) پناه می‌بردیم، در آن گیر و دار هیچ‌کس از پیامبر به سپاه دشمن نزدیک‌تر نبود. (۲)
روز اُحد آن‌گاه که مردم پراکنده شده و رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌) را تنها گذاشتند، مقداد، ثابت‌قدمی رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را به توصیف کشیده، می‌گوید: به خدایی که او را به حق به پیامبری برانگیخت من در آن عرصه ندیدم رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌) وجبی عقب نشسته باشد. آن حضرت رو در روی دشمن قرار داشت. گاهی جمعی از یارانش به سوی وی برگشته و گاهی از اطرافش پراکنده می‌شدند و گاهی می‌دیدم ایستاده و از کمانش تیر می‌افکند یا سنگ پرتاب می‌کند، تا کار به جایی رسید که دو طرف به پرتاب سنگ پرداختند. (۳)

_{ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. سوره احزاب، آیه ۳۹.
۲. پیشوایان هدایت، ج۱ (خاتم انبیاء محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وآله)، ص۵۳؛ به نقل از فضائل الخمسه من الصحاح السته ۱ / ۱۳۸.
۳. همان، ص۵۴؛ به نقل از مغازی واقدی ۱ / ۲۴۰-۲۳۹.}