مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
کجاست جای تو در جملۀ زمان که هنوز...
که پیشازاین؟ که هماکنون؟ که بعدازآن؟ که هنوز؟
پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی میرفت
آن توبهسرشت... با چه حالی میرفت
همیشه مرد سفر مرد جاده بود پدر
رفیق و همدم مردم، پیاده بود پدر
زهی بهار که از راه میرسد، اینبار
که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
خبر دهید به کفتارهای این وادی
گلوله خورده پلنگِ غیور آبادی
شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود
ای سرو که با تو باغها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
باغ سپیدپوش که بسیاری و کمی
بر برگبرگ خاطر من لطف شبنمی
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است
گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است
پیچیده در این دشت، عجب بویِ عجیبی
بوی خوشی از نافۀ آهوی نجیبی
سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
شب تا به سحر نماز میخواند علی
با دیدۀ تر، نماز میخواند علی
سلام بر تو کتاب ای که آفتاب تویی
گرانترین و گرامیترین کتاب تویی
بهار پنجرۀ رؤیت خداوند است
بهار فصل صمیمیت خداوند است
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
در این سحر که سحرهای دیگری دارد
دل من از تو خبرهای دیگری دارد