کمر بر استقامت بسته زینب
که یکدم هم ز پا ننشسته زینب
ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعهای از کربلا
ای خوشهای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
امشب حرم خدا حرم شد
از مقدم یار محترم شد
رد میکنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
ای فروغ دانشت تا صبح محشر مستدام
وی تو را پیش از ولادت، داده پیغمبر سلام
ای ماه آسمانی ماه خدا حسن!
خورشید، مستمند تو از ابتدا حسن!
سلام ما به تو، ای هاجر چهار ذبیح
درود ما به تو، ای مریم چهار مسیح...
بریز آب روان اسما، ولی آهسته آهسته
به جسم اطهر زهرا، ولی آهسته آهسته...
خستهام از راه، میپرسم خدایا پس کجاست؟
شهر... آن شهری که می گویند:«سُرَّمَن رَءا»ست
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را میبیند آن چشمی که باز است
آرزوی کوهها یک سجدۀ طولانیاش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانیاش
باز روگرداندم از تو، باز رو دادی به من
با همه بیآبرویی آبرو دادی به من