حسین دارند

حسین دارند محرم ۱۳۳۰ در یکی از توابع دشتستان بوشهر متولد شد. او فعالیت‌های شعری خود را به‌صورت جدّی از زمانی که در دانش‌سرا تحصیل می‌کرد آغاز نمود و با برخی از دوستان خود «انجمن ادبی برازجان» را پایه‌گذاری کرد. وی عضو شورای سرپرستی کانون شعرا و نویسندگان سازمان آموزش و پرورش استان بوشهر و مسئول کانون شعر این استان است. دارند کارشناس‌ارشد زبان و ادبیات فارسی و بازنشستۀ آموزش و پرورش است و در دانشگاه آزاد به تدریس مشغول است. «یک سوره از شب‌های مهتابی»، «تیغ و ابریشم» و «سیب‌های سرخ معطر» از این شاعر منتشر شده است.

حسین دارند

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها

به گونۀ ماه نامت زبانزد آسمان‌ها بود

فضل خدای را که تواند شمار کرد؟ یا کیست آن‌که شُکر یکی از هزار کرد؟...

دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد از رفيقی که گران است جدايی دارد

به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید هلا! اسلام را از چشمهٔ اسلام بردارید

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها

به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود

فضل خدای را که تواند شمار کرد؟
یا کیست آن‌که شُکر یکی از هزار کرد؟...

دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد
از رفيقی که گران است جدايی دارد

به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید
هلا! اسلام را از چشمهٔ اسلام بردارید

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است