سیدمحمدحسین شهریار

سیدمحمدحسین بهجت تبریزی متخلص به «شهریار» دی ۱۲۸۵ در تبریز متولد شد. وی پس از مقطع راهنمایی، عازم تهران شد و تحصیلاتش را در رشتۀ پزشکی ادامه داد. ۶ ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری، به‌ علت شکست عشقی ترک تحصیل کرد، گرچه در سال‌های بعد عنوان دکترای افتخاری دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی تبریز به وی اعطا شد. شهریار با بزرگانی چون محمدتقی بهار، نیما یوشیج و هوشنگ ابتهاج دوستی داشت. منظومۀ «حیدربابا یه سلام» یکی از شناخته شده‌ترین آثار او در کشورهای ترک‌زبان است. شهریار بسیار به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ارادت داشت که رؤیای صادقۀ آیت‌الله مرعشی نجفی در مورد شعر شهریار، کاشف از این محبت زائدالوصف است. شهریار سرانجام در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ درگذشت و در مقبرة‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد. این روز به احترام شهریار، «روز شعر و ادب فارسی» نام‌گذاری شده است.

سیدمحمدحسین شهریار

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی

به دریا رسیدم پس از جستجوها به دریای پهناور آرزوها

از زخم شناسنامه دارند هنوز در مسجد خون اقامه دارند هنوز

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود در خاک، حسّ شعله‌وری جان گرفته بود

جهان را می‌شناسد، لحظۀ غمگین و شادش را از این رو سخت در آغوش می‌گیرد جوادش را

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی

به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها

از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعله‌وری جان گرفته بود

جهان را می‌شناسد، لحظۀ غمگین و شادش را
از این رو سخت در آغوش می‌گیرد جوادش را