غلامعلی حداد عادل

غلامعلی حداد عادل ۱۹ اردیبهشت ۱۳۲۴ در تهران متولد شد. او دارای مدرک کارشناسی‌ارشد فیزیک و دکترای فلسفه است و هر دو رشته را در دانشگاه تدریس کرده است. ترجمه‌اش از کتاب «تمهیدات کانت» برنده جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی شد و کتاب او با عنوان «فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی» اثر شناخته شده‌ای است. پرداختن به فلسفه او را از شعر دور کرد اما شهادت برادرش باعث شد دوباره حس سرودن در او زنده شود. در سال ۱۳۹۳ نشان افتخار جهادگر عرصه فرهنگ و هنر به او اهدا شد. حداد عادل سابقۀ ریاست مجلس شورای اسلامی و عضویت در شورای عالی انقلاب فرهنگی را دارد. وی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و عضو شورای سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی است. «هنوز هم...» و «آنک بهار» دربردارنده اشعار او است.

غلامعلی حداد عادل

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم

به نام خداوند جان و خرد کز این برتر اندیشه برنگذرد

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند! سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند

به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟ به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!

از عمر دو روزی گذران ما را بس یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم

به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند

به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟
به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!

از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس