قصیده | شعر هیأت

قصیده در لغت به معنای چیزی است که «قصد شده» باشد. این قالب مثل غزل، مصراع اول و تمام مصراع‌هاى زوج آن داراى قافیه است و از کهن‌ترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود. تعداد ابیات قصیده به طور معمول، پانزده تا هفتاد، هشتاد بیت است اما گاهی تا یکصد و پنجاه بیت و بیشتر هم می‌رسد.
در این نوع شعر، شاعر به جاى عاشقانه‌سرایى محض، همان‌طور که از نام آن پیداست، به مدح، وصف، پند و اندرز، مرثیه و... می‌پردازد. برای این قالب ارکانی را مثل: مطلع، تغزّل و تشبیب، تخلّص، تنۀ اصلی، شریطه و دعا، و مقطع برشمرده‌اند.

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

محمدجواد غفورزاده

قصیده

باشد که دلم، راهبری داشته باشد
از عالم بالا، خبری داشته باشد

محمدجواد غفورزاده

قصیده

این حریم کیست کز جوشِ ملائک روزِ بار
نیست در وی پرتو خورشید را راه گذار...

صائب تبریزی

کلیات صائب تبریزی

قصیده

این روزها حس می‌کنم حالم پریشان است
از صبح تا شب در دلم یک‌ریز باران است

علیرضا قزوه

قصیده

آن شب که دفن کرد علی بی‌صدا تو را
خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را

قادر طهماسبی

سرو باغ محمد

قصیده

دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...

غلامرضا سازگار

قصیده

سخت است چنان داغ عزیزان به جگرها
کز هیبت آن می‌شکند کوه، کمرها

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

قصیده

مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش

غلامرضا سازگار

نخل میثم (جلد سوم)

قصیده

بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو

سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی

دیوان ریاضی یزدی

قصیده

گوش‌ها باز که امروز هزاران خبر است
خبری خوب‌‌تر از خوب‌تر از خوب‌تر است

غلامرضا سازگار

قصیده

به زیر تیغم و این آخرین سلام من است
سلام من به حسینی که او امام من است

محمدجواد غفورزاده

این حسین کیست؟ (جلد سوم)

قصیده

از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا

میرزا محمد نصیر اصفهانی

خوشه‌های طلایی

قصیده