شعر هیأت شعر عاشورایی نثر ادبی اشعار مذهبی

قبلۀ هفتم

گاهی دلم به سمت خدا می‌برد مرا
یعنی به آستان رضا می‌برد مرا

مثل کبوتری که به پرواز آمده‌ست
تا کوی دوست، بال دعا می‌برد مرا

هرگاه رو به «قبلۀ هفتم» می‌آورم
تا شاهراه سعی و صفا می‌برد مرا

تا محضر «سپیدۀ هشتم» به صد امید 
ایمان جدا و عشق جدا می‌برد مرا

نزدیک‌تر شدن به ضریح امام نور
تا دوردست خاطره‌ها می‌برد مرا

از خود در این حرم به خدا می‌توان رسید 
این جذبه از کجا به کجا می‌برد مرا؟

آن پرچمی که دست تکان می‌دهد به ناز 
تا صحن سیدالشهدا می‌برد مرا

ای اهل‌بیت نور! به سرچشمۀ شهود
دلبستگی به مهر شما می‌برد مرا

توحید ناب، رنگ «أنَا مِن شُرُوطِها»ست
این شرط تا حضور خدا می‌برد مرا

اشکم که رنگ لاله شود یا اباالحسن! 
با خود به دشت کرب‌وبلا می‌برد مرا