ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
میروی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بیخیالی برنگردی
چه سالها در انتظار ذوالفقار حیدری
تویی که در احاطۀ یهودیان خیبری
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو
میان معرکه ماییم و راه روشن تو
پرنده پر زد و پرواز کرد از چینۀ دیوار
دل تنگم صدا میزد: مرا همزاد خود پندار
تا اشک به روی گونهات گل میکرد
باران به نگاه تو توسل میکرد
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی میرفت
آن توبهسرشت... با چه حالی میرفت
پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد
زمین در سینهاش دریای طوفانزای غم دارد
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
بار بر بستهای ای دل، به سلامت سفرت
میبری قافلۀ اشک مرا پشت سرت
بگو با من که در آن روز و در آنجا چه میدیدی؟
شهید من! میان تیر و ترکشها چه میدیدی؟
دلم پرواز میخواهد، رها در باد خواهم شد
چو طوفان بر سر هرچه قفس فریاد خواهم شد
مگر نه اینکه همان طفل غزه طفل من است
چرا سکوت کنم سینهام پر از سخن است
ای سرو که با تو باغها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
ای در دلم محبت تو! هست و نیستم!
هستی تویی بدون تو من هیچ نیستم
بر روی دوشت کیسه کیسه کهکشان بود
منظومههایی مملو از خرما و نان بود
تو از تبار بهاران، تو از سلالۀ رودی
تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست
راه گم کردی که از دیر نصاری سر در آوردی
یا به دنبال مسلمانی در این اطراف میگردی
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
پر از لبخند، از آن خواب شیرین چشم وا کردی
نگاه انداختی در آینه خود را صدا کردی