نو (نیمایی)

شعر نیمایی به قالبی گفته می‌شود که از وزن عروضی برخوردار است اما مصراع‌ها از نظر امتداد محدودیتی ندارند. به عبارت دیگر در قالب نیمایی الزامی به برابری مصراع‌ها در کار نیست. در این گونه شعرها، ضرورتی برای به کارگیری قافیه نیست و جای معینی در قالب ندارد بلکه شاعر مختار است که هرکجا صلاح دانست از نیروی موسیقایی قافیه بهره ببرد. این نوع شعر به نام نیما یوشیج در ادبیات فارسی به یادگار مانده است.

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

عارفانى که از این رشته، سَرى یافته‌‏اند بى‏‌خبر گشته ز خود تا خبرى یافته‌‏اند

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند به خود بیایی و از دیگران جدات كنند

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند این مرتبه با همتِ پستت ندهند

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

عارفانى که از این رشته، سَرى یافته‌‏اند
بى‏‌خبر گشته ز خود تا خبرى یافته‌‏اند

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند
به خود بیایی و از دیگران جدات كنند

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند