نو (نیمایی) | شعر هیأت

شعر نیمایی به قالبی گفته می‌شود که از وزن عروضی برخوردار است اما مصراع‌ها از نظر امتداد محدودیتی ندارند. به عبارت دیگر در قالب نیمایی الزامی به برابری مصراع‌ها در کار نیست. در این گونه شعرها، ضرورتی برای به کارگیری قافیه نیست و جای معینی در قالب ندارد بلکه شاعر مختار است که هرکجا صلاح دانست از نیروی موسیقایی قافیه بهره ببرد. این نوع شعر به نام نیما یوشیج در ادبیات فارسی به یادگار مانده است.

ای شهید بی‌گناه
ای شهید مشهد چراغ

محمود حبیبی کسبی

نو (نیمایی)

کربلا
شهر قصه‌های دور نیست

علی داودی

نو (نیمایی)

هرکس بمیرد پیش‌تر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جان‌کندنش تخت است

محمدرضا ترکی

نو (نیمایی)

با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید

قیصر امین‌پور

محمد(ص) در شعر فارسی

نو (نیمایی)

بوسه بر قبر پیمبر ممنوع؟!
بوسه بر پنجۀ شیطان مشروع؟!

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

نو (نیمایی)

پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست

قیصر امین‌پور

آینه‌های ناگهان

نو (نیمایی)

مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

محمدمهدی سیار

رودخوانی

نو (نیمایی)

ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!

سیدمهدی موسوی

سفرنامه با صاد

نو (نیمایی)

پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن‌ طرف

سیدمهدی موسوی

سفرنامه با صاد

نو (نیمایی)

دشت
گام‌های جابر و عطیّه را

سیدمهدی موسوی

سفرنامه با صاد

نو (نیمایی)

فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین

مریم سقلاطونی

بادها از جنوب می‌آیند

نو (نیمایی)

راه می‌رود
سرفه می‌کند

مریم سقلاطونی

بادها از جنوب می‌آیند

نو (نیمایی)