امروز ما محتاج نصيحتيم. براى رشد اخلاق در جامعه، براى گسترش خلقيات خوب، براى اعتلاى روحيۀ همدلى و برادرى و صفا و اخوتى كه در جامعۀ دينى مطلوب است، احتياج داريم به نصيحت. اين‌ها را از كى ياد بگيريم؟ پايه‏‌هاى اخلاق در كلمات ائمه (عليهم‌السّلام) است، در رفتار ائمه (عليهم‌السّلام) است. ما اخلاق را در جامعه رشد بدهيم؛ مردم را به خيرخواهى، به اميد، به تعاون، به اخوت، به صبر، به حلم، به شكر، به احسان، به ايثار، به گذشت دعوت كنيم؛ از اخلاق بد، از تنگ‌‏نظرى، از نااميدى، از بدبينى، از بدخواهى براى اين و آن، از حسد، از بخل و بقيه‏‌ى سيئات اخلاقى، مردم را پرهيز بدهيم. اين كار با زبان شعر خيلى بهتر است و بهتر ادا مى‌‏شود تا زبان نثر و زبان نصيحت‌‏آميز.

گوينده‌‏اى مثل ما بنشيند به مردم نصيحت كند، خيلى معلوم نيست تأثير عميقى ببخشد؛ اما وقتى خواننده‌‏اى همين مضمون را در يك شعرِ زيبا و خوب و با لحن خوب بيان مى‌‏كند، مثل آب گوارائى است كه انسان مى‌‏نوشد؛ تمام سلول‌هاى بدن انسان از اين آب بهره‏‌مند مى‌‏شود، تا اعماق وجود انسان اثر مى‌‏گذارد؛ البته اخلاقيات بايد تكرار شود، گفتن اثر دارد، شنيدن اثر دارد؛ اما اين اثر، دائمى و ابدى نيست؛ مؤثرات ديگرى هم در جامعه هست كه در جهت عكس آن كار مى‌‏كند. لذا بايستى اخلاقيات دائم گفته بشود، باز گفته بشود، باز تكرار بشود.

📝 بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار مداحان، ۱۳۹۰/۳/۳.