صائب تبریزی

میرزا محمّدعلی صائب تبریزی در سال ۱۰۰۳ ه.ق در تبریز چشم به جهان گشود. خانوادۀ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس صفوی از تبریز کوچ کرده و در اصفهان ساکن شدند. او در سال ۱۰۳۴ ایران را به قصد هندوستان و کابل ترک کرد و سالیانی را در آنجا گذراند. در سفر خود مورد تکریم ظفرخان که خود اهل ادب بود، قرار گرفت. او پس از عزیمت به ایران از جانب شاه عباس دوم به «ملک‌الشعرا» ملقب شد. صائب به قم و کاشان نیز سفر کرد و با فیاض لاهیجی و ملامحسن فیض کاشانی دیدار داشته است. او از سردمداران سبک هندی یا اصفهانی است و اشعار او را تا صد و بیست هزار بیت گفته‌اند. صائب در سال ۱۰۸۷ ه.ق درگذشت و آرامگاه او در اصفهان قرار دارد.

صائب تبریزی

دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

صدای کرب‌وبلای حسین می‌آید به هوش باش، صدای حسین می‌آید

رجز نیاز ندارد اگر نگاه کنید در این معارفه انصاف را گواه کنید

دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

صدای کرب‌وبلای حسین می‌آید
به هوش باش، صدای حسین می‌آید

رجز نیاز ندارد اگر نگاه کنید
در این معارفه انصاف را گواه کنید