صائب تبریزی

میرزا محمّدعلی صائب تبریزی سال ۱۰۰۳ ه.ق در تبریز چشم به جهان گشود. خانوادۀ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس صفوی از تبریز کوچ کرده و در اصفهان ساکن شدند. وی در سال ۱۰۳۴ ایران را به قصد هندوستان و کابل ترک کرد و مورد تکریم ظفرخان که خود اهل ادب بود، قرار گرفت. پس از بازگشت به ایران از جانب شاه عباس دوم به «ملک‌الشّعرا» ملقب شد. صائب به قم و کاشان نیز سفر کرد و با فیاض لاهیجی و ملامحسن فیض کاشانی دیدار داشته است. او از سردمداران سبک هندی یا اصفهانی است و اشعار او را تا ۱۲۰۰۰۰ بیت تخمین زده‌اند. صائب سال ۱۰۸۷ ه.ق درگذشت و آرامگاه او در اصفهان قرار دارد. به دلیل مشخص نبودن روز تولد و وفات وی، با ملاک قرار دادن ابجد کلمه صائب، صد و سومین روز سال، مصادف با ده تیر ماه را به‌عنوان روز صائب تبریزی نام‌گذاری کرده‌اند.

صائب تبریزی

قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی

ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو میان معرکه ماییم و راه روشن تو

«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود

امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید... این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟

قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی
به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی

ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو
میان معرکه ماییم و راه روشن تو

«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود
قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود

امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟