صائب تبریزی

میرزا محمّدعلی صائب تبریزی سال ۱۰۰۳ ه.ق در تبریز چشم به جهان گشود. خانوادۀ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس صفوی از تبریز کوچ کرده و در اصفهان ساکن شدند. وی در سال ۱۰۳۴ ایران را به قصد هندوستان و کابل ترک کرد و مورد تکریم ظفرخان که خود اهل ادب بود، قرار گرفت. پس از بازگشت به ایران از جانب شاه عباس دوم به «ملک‌الشّعرا» ملقب شد. صائب به قم و کاشان نیز سفر کرد و با فیاض لاهیجی و ملامحسن فیض کاشانی دیدار داشته است. او از سردمداران سبک هندی یا اصفهانی است و اشعار او را تا ۱۲۰۰۰۰ بیت تخمین زده‌اند. صائب سال ۱۰۸۷ ه.ق درگذشت و آرامگاه او در اصفهان قرار دارد. به دلیل مشخص نبودن روز تولد و وفات وی، با ملاک قرار دادن ابجد کلمه صائب، صد و سومین روز سال، مصادف با ده تیر ماه را به‌عنوان روز صائب تبریزی نام‌گذاری کرده‌اند.

صائب تبریزی

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

من به غم‌های تو محتاج‌تر از لبخندم من به این ناله به این اشک، ارادتمندم

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست جنت بی‌تو عذابش ز جهنم کم نیست

روز تشییع پیکر پاکش همه جا غرق در تلاطم بود

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

من به غم‌های تو محتاج‌تر از لبخندم
من به این ناله به این اشک، ارادتمندم

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست
جنت بی‌تو عذابش ز جهنم کم نیست

روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود