صائب تبریزی

میرزا محمّدعلی صائب تبریزی سال ۱۰۰۳ ه.ق در تبریز چشم به جهان گشود. خانوادۀ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس صفوی از تبریز کوچ کرده و در اصفهان ساکن شدند. وی در سال ۱۰۳۴ ایران را به قصد هندوستان و کابل ترک کرد و مورد تکریم ظفرخان که خود اهل ادب بود، قرار گرفت. پس از بازگشت به ایران از جانب شاه عباس دوم به «ملک‌الشّعرا» ملقب شد. صائب به قم و کاشان نیز سفر کرد و با فیاض لاهیجی و ملامحسن فیض کاشانی دیدار داشته است. او از سردمداران سبک هندی یا اصفهانی است و اشعار او را تا ۱۲۰۰۰۰ بیت تخمین زده‌اند. صائب سال ۱۰۸۷ ه.ق درگذشت و آرامگاه او در اصفهان قرار دارد. به دلیل مشخص نبودن روز تولد و وفات وی، با ملاک قرار دادن ابجد کلمه صائب، صد و سومین روز سال، مصادف با ده تیر ماه را به‌عنوان روز صائب تبریزی نام‌گذاری کرده‌اند.

صائب تبریزی

سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی

شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور می‌ریخت در نگاه زمین آبشار طور

به سویت آمده‌ام جذبه‌ای نهان با من چه کرده‌ای مگر ای شور ناگهان! با من؟

جام ِجهان نماست، در این قطعه از بهشت آرامِ جان ماست در این قطعه از بهشت

سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی
کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی

شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور
می‌ریخت در نگاه زمین آبشار طور

به سویت آمده‌ام جذبه‌ای نهان با من
چه کرده‌ای مگر ای شور ناگهان! با من؟

جام ِجهان نماست، در این قطعه از بهشت
آرامِ جان ماست در این قطعه از بهشت