عالیه مهرابی

عالیه مهرابی ۳۱ تیر ۱۳۵۹ در یزد متولد شد. او دارای مدرک دکترای ادبیات‌ مقاومت و از اساتید دانشگاه یزد است. مهرابی نامزد جایزۀ کتاب سال قلم زرّین و جشنوارۀ بین‌المللی شعر فجر بوده و داوری جشنواره‌های مختلفی را بر عهده داشته است. عضویت در شورای سیاستگذاری حوزه هنری یزد، مسئول شورای شعر بسیج هنرمندان یزد و مدیرعامل مؤسسه اوج سیمرغ هنر، از سوابق او است. وی بیش از ۲۵ عنوان کتاب را تألیف یا گردآوری کرده است. «قلمدان‌های فیروزه»، «به امضای گل سرخ»، «آنیماه» و «خوشه‌های مینیاتوری» برخی از مجموعه اشعار او است.

عالیه مهرابی

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

شروع قصه با برگشتن تو کجا ما و کجا برگشتن تو

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد خدا که در حرم امن خویش راهت داد

حاصل عمرِ ز خود بی‌خبران آه بُوَد هرکه از خویشتن آگاه شد، آگاه بود

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود هرکس میان صحن حرم راه می‌رود

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

شروع قصه با برگشتن تو
کجا ما و کجا برگشتن تو

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد
خدا که در حرم امن خویش راهت داد

حاصل عمرِ ز خود بی‌خبران آه بُوَد
هرکه از خویشتن آگاه شد، آگاه بود

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود