هادی جانفدا

هادی جانفدا سال ۱۳۶۰ در تهران متولد شد. وی تحصیلاتش را تا مقطع کارشناسی زبان انگلیسی و کارشناسی‌ارشد زبان و ادبیات فارسی ادامه داد. او سرودن را از سال ۱۳۷۹ آغاز کرد و از همان ابتدا در عرصۀ شعر آیینی فعالیت داشت. او هم در بخش شعر کلاسیک و هم نوحه آثار زیبایی خلق کرده است. جانفدا عضو هیئت‌رییسه مجمع شاعران اهل‌بیت(علیهم‌السلام) است و داوری کنگره‌های مختلفی در حوزه شعر آیینی را بر عهده داشته است. مجموعه شعرهای «با لهجۀ خدا و صدای خودت» و «کفشداری یازده» از آثار او است.

هادی جانفدا

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

به دست غیر مبادا امیدواری ما نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام

شيعيان! ديگر هواى نينوا دارد حسين روى دل با كاروان كربلا دارد حسين‏

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام
گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام

شيعيان! ديگر هواى نينوا دارد حسين
روى دل با كاروان كربلا دارد حسين‏

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است
گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم