سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزینسان دردسرها زیر سر دارد
کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت
باغ چون تو، غنچۀ سر در گریبانی نداشت
ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
دور شد باز هم آن همدم و دمساز از ما
ماند در خاطرهاش آن همه پرواز از ما
نام گرامیاش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
به ایستادن، آن دم که سنگ میبارند
به کوه بودن، آن لحظهها که دشوارند
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
غریبم، جز تو میدانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت میزند اندوه من، جز تو خدایی نیست
تو از فریادها، شمشیرهای صبح پیکاری
که در شبهای دِهشَت تا سحر با ماه بیداری
چشمان جهان محو تماشایت بود
ایثار چکیدهای ز تقوایت بود
سواری بر زمین افتاد و اسبی در غبار آمد
بیا ای دل که وقت گریۀ بیاختیار آمد
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
ای آنکه نور عشق و شرف در جبین توست
روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
زندان تیره از نفسش روشنا شده
صد یاکریم گاه قنوتش رها شده
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
شبنشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همهشب راز و نیاز سحرش را دیدند