حسین شنوائی

حسین شنوائی متخلّص به «شهاب» ۱ تیر ۱۳۳۹ در سبزوار به دنیا آمد. وی دارای مدرک دکترای زبان و ادبیات فارسی و بازنشستۀ آموزش و پرورش است که سال‌ها به تدریس در دانشگاه‌ها و مدارس اشتغال داشته است. او بیش از ۳۰ سال است که در حوزۀ شعر، نقد ادبی، داستان و ترجمۀ عربی فعالیت می‌کند و مقالات وی در برخی نشریات تخصصی شعر و روزنامه‌های کثیرالانتشار چاپ شده است. شنوائی از مؤسّسان انجمن ادبی «ابن یمین» سبزوار است و داوری کنگره‌های مختلفی را بر عهده داشته است. سرود ویژۀ سبزوار سرودۀ او است که با استقبال خوب مردم بومی سبزوار مواجه شد. از آثار او می‌توان به «خبر سرخ»، «فصل پنجم» و «سفر سبز» اشاره کرد.

حسین شنوائی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

من زائر نگاه توام از دیار دور آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

ای خالق راز و نیاز عاشقانه در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟ در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟

زندگی جاری‌ست در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت! که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

در حریم خانه ماندی اعتکاف این است این سوی مسجد شعله‌ور رفتی، مصاف این است این

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟

زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت!
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

در حریم خانه ماندی اعتکاف این است این
سوی مسجد شعله‌ور رفتی، مصاف این است این