مجتبی احمدی

مجتبی احمدی سال ۱۳۶۰ در کرمان متولد شد. وی تحصیلاتش را تا مقطع کارشناسی‌ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی ادامه داد. احمدی علاوه بر شعر، در عرصه‌های نویسندگی، روزنامه‌نگاری و ویراستاری فعالیت می‌کند. وی مسئولیت واحد آفرینش‌های ادبی و دفتر طنز حوزه هنری استان کرمان را بر عهده داشته است. «درختان بی‌تاب»، «پاهای تو منهای یک» و «ایمان بدون نون» از آثار او است.

مجتبی احمدی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

سرم خاک کف پای حسین است دلم مجنون صحرای حسین است

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت

نگاه می‌کنم از آینه خیابان را و ناگزیری باران و راهبندان را

به دنیا می‌رسی اما دریغا این رسیدن نیست کمی آرام‌تر! اینجا امید آرمیدن نیست

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم
أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو
نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت
و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت

نگاه می‌کنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را

به دنیا می‌رسی اما دریغا این رسیدن نیست
کمی آرام‌تر! اینجا امید آرمیدن نیست