رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند

محمدرضا ترکی

مرد میدان

رباعی

با توشۀ عشق، عزم دریا کردیم
گفتند خطر دارد و حاشا کردیم

احمدرضا قدیریان

رباعی

افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت، جلد اول

رباعی

چشمان جهان محو تماشایت بود
ایثار چکیده‌ای ز تقوایت بود

سیدهاشم وفایی

رباعی

نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم

حامد طونی

رباعی

پیچیده شمیم ندبه و عهد و سمات
طوفان‌زدگان! کجاست کشتی نجات؟

یوسف رحیمی

رباعی

راهی‌ست که در مقابلم مانده هنوز
انگار هزار مشکلم مانده هنوز

احمدرضا قدیریان

رباعی

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت، جلد دوم

رباعی

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

حسین عبدی

رباعی

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

رضا حاج‌حسینی

رباعی

گفتی شب تیره ماه را گم نکنیم
در ظلمت، خیمه‌گاه را گم نکنیم

سیدمحمدمهدی شفیعی

رباعی

ای چشم! از آن دیدۀ بیدار بخوان
ای اشک! از آن چشمِ گهربار بخوان

یوسف رحیمی

رباعی