رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد

محمدابراهیم لکزیان

حدیث حسن

رباعی

زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست

سیدرضا مؤید

رباعی

تقلیدِ هلال ماه از «ع» علی‌ست
بر گردن خورشید فقط دِین علی‌ست

سعید مبشر

رباعی

باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن

رضا اسماعیلی

رباعی

باغیم که رنج‌دیده از پاییزیم
با اشک، نمک به زخم خود می‌ریزیم

حسین عباس‌پور

رباعی

ای سرو که با تو باغ‌ها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

ای در دلِ تو زلال ایمان جاری
ای زخمِ زمانه بر وجودت کاری

محمدجواد غفورزاده

حدیث حسن

رباعی

هرچند که غافل از تو بودم هردم
هرچند که خانۀ تو را گم کردم

سیدمحمدمهدی شفیعی

رباعی

در نالۀ ما شور عراقی مانده‌ست
در خاطره یک باغ اقاقی مانده‌ست

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است

سیدمحمد رستگار

دختر خورشید و ماه

رباعی

هنگام وداع سینه بی‌تاب شده
مادر شمع است سوخته آب شده

سیده‌تکتم حسینی

رباعی

طوفان خروش و خشم ما در راه است
سوگند به آه، عمرتان کوتاه است

میلاد عرفان‌پور

رباعی