رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد

محمدحسین ملکیان

نت‌های گریه‌دار

رباعی

پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین

سعید بیابانکی

رباعی

یک گوشه نشسته عقده در دل کرده‌ست
مرداب که سعی خویش زائل کرده‌ست

میلاد عرفان‌پور

از آخر مجلس

رباعی

بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را

میلاد عرفان‌پور

راهبندان

رباعی

بر شانۀ سرد رود، باید برویم
با پیرهنی کبود باید برویم

بیژن ارژن

چهل کلید

رباعی

نه برگ گلی به شاخه‌ها می‌ماند
نه هیچ کسی به‌ جز خدا می‌ماند

بیژن ارژن

چهل کلید

رباعی

شاید که به تأثیرِ دعا زنده کنند
در برزخِ این خوف و رجا زنده کنند

سیدمحمدمهدی شفیعی

مرز ما عشق است

رباعی

در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری

سیدمحمدمهدی شفیعی

مرز ما عشق است

رباعی

ای غم، تو که هستی؟ از کجا می‌آیی؟
هر دم به هوای دل ما می‌آیی

قیصر امین‌پور

گل‌ها همه آفتابگردانند

رباعی

شب در دل خویش جستجویی کردیم
در اشک دوباره شستشویی کردیم

قیصر امین‌پور

تنفس صبح

رباعی

بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی

محمدرضا ترکی

سال‌های بی‌ترانگی

رباعی

دیدم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی