رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

پیچیده شمیم ندبه و عهد و سمات
طوفان‌زدگان! کجاست کشتی نجات؟

یوسف رحیمی

رباعی

راهی‌ست که در مقابلم مانده هنوز
انگار هزار مشکلم مانده هنوز

احمدرضا قدیریان

رباعی

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت، جلد دوم

رباعی

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

حسین عبدی

رباعی

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

رضا حاج‌حسینی

رباعی

گفتی شب تیره ماه را گم نکنیم
در ظلمت، خیمه‌گاه را گم نکنیم

سیدمحمدمهدی شفیعی

رباعی

ای چشم! از آن دیدۀ بیدار بخوان
ای اشک! از آن چشمِ گهربار بخوان

یوسف رحیمی

رباعی

در سوگ نشسته‌ایم با رخت امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید

محمد میرزایی‌بازرگانی

رباعی

خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست

محمدجواد غفورزاده

حدیث حسن

رباعی

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست

هادی فردوسی

حدیث حسن

رباعی

گفتند به من که از سفر می‌آیی
من منتظرم، بگو اگر می‌آیی

عاطفه جعفری

رباعی

توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد

محمدابراهیم لکزیان

حدیث حسن

رباعی