رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

محمدرضا سهرابی‌نژاد

رباعی

جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را

قاسم بای

رباعی

عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش

حامد طونی

رباعی

گم کرده چنان شب‌زدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را

مبین اردستانی

حدود ساعت یک

رباعی

از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود

علیرضا قزوه

از نخلستان تا خیابان

رباعی

در سوگ نشسته‌ایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید

محمد میرزایی‌بازرگانی

رباعی

سرو است و به ایستادگی متهم است
از شش جهت آماج هزاران ستم است

میلاد عرفان‌پور

رباعی

بگذار که در معرکه بی‌سر گردیم
با لشکر آفتاب برمی‌گردیم

یوسف رحیمی

رباعی

سرتاسر عمرتان به تردید گذشت
عمری که به پوشاندن خورشید گذشت

میلاد عرفان‌پور

رباعی

با آنکه دلم شکستۀ رنج و غم است
در راه زیارت تو، ثابت‌قدم است

سیدمحمد سادات‌اخوی

عاشق شدن آهوها

رباعی

اوقات شریف ما به تکرار گذشت
مانند همیشه کار از کار گذشت

سیدمحمد سادات‌اخوی

عاشق شدن آهوها

رباعی

ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم

عباس همتی

فصل انتظار

رباعی