داود چاوشی

محمدحسین چاوشی‌زاده مشهور به «داود چاوشی» سال ۱۳۲۹ در قم متولد شد. وی دورۀ کامل ردیف‌های آواز ایرانی و همچنین دورۀ عالی آواز را در محضر اساتید برجسته گذراند. هم‌زمان با آموختن آواز، در جلسات مذهبی هم شرکت می‌کرد و به مداحی می‌پرداخت. چاوشی همچنین از اساتید انجمن خوشنویسان ایران و دارای گواهینامۀ تدریس خط است. وی سابقۀ تدریس ردیف‌های آوازی با رویکرد مداحی را دارد. اثر مکتوب و صوتی «ردیف‌خوانی در مداحی» از او است.

داود چاوشی

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست در این مقابله چون کوه استوار بایست!

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم

ای خالق راز و نیاز عاشقانه در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌ دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم
دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم

ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است
گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت