محسن حنیفی

محسن حنیفی سال ۱۳۶۶ در تهران متولد شد. حضور مکرر در محفلی که در منزل حاج احمد آرونی «آرام دل» برگزار می‌شد، بسیار در بارور شدن قریحه ادبی او مؤثر بود. حنیفی از روحانیونی است که به‌صورت تخصصی در عرصه شعر و پژوهش آیینی فعالیت می‌کند. وی سرپرستی واحد پژوهش موسسه قدیم‌الاحسان را بر عهده دارد و تلاش‌هایش در تألیف کتب «فاطمیه مأثور»، «حسنیه مأثور» و «حسینیه مأثور» قابل ستایش است. «زخمه» تنها مجموعه شعر حنیفی است.

محسن حنیفی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌ دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند، نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

خدایا! داد از این دل، داد از این دل که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شده‌اى

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شده‌اى

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی