جهان نبود و تو بودی نشانۀ خلقت
همای اوج سعادت به شانۀ خلقت

جهان نبود و خدا با تو گفتگو می‌کرد
به حُسن خاتمت از آستانۀ خلقت...

جهان و هرچه در آن پیش تار مویت هیچ!
چه‌گونه از تو بگویم بهانۀ خلقت؟!

برای از تو نوشتن اجازه با عشق است
همیشه حرف و مضامین تازه با عشق است...

بهار عطر تو را در گلابدان می‌ریخت
زلال نام تو را در دل جهان می‌ریخت

«بخوان به نام خدایت که خلق کرده تو را»
هزار مژده و معنا از آن «بخوان» می‌ریخت

جهان چه داشت اگر روشنایی تو نبود؟
چگونه از سرِ گلدسته‌ها اذان می‌ریخت؟

به یُمن آمدنت سنگ، مهربان می‌شد
جهان پیر، پس از قرن‌ها جوان می‌شد...

«ستاره‌ای بدرخشید و...» آن ستاره تویی
ستاره‌ای که به آن می‌شود اشاره تویی

ستاره‌ها و زمین، دانه‌های تسبیح‌اند
و خیر اوّل و آخر در استخاره تویی

زمین کتاب خودش را دوباره می‌خواند
به هر کجا برسد مقصدش دوباره تویی

بدون نور تو راهی به سمت پایان نیست
بتاب بر سر دنیا که راه چاره تویی

بتاب آینه‌گردان آشنایی‌ها
بتاب روشنی هرچه روشنایی‌ها

دعای حضرت آدم قسم به نام تو بود
نجات نوح پیمبر، به احترام تو بود

عصای حضرت موسی به نامت آذین داشت
دم مسیح مسیحایی از سلام تو بود

خلیل، دوش به دوش تو رفت در آتش
که شعله «بَرد و سلام» از طنین گام تو بود

اگر عزیز جهان بود یوسف از خوبی
اسیر حُسن تو دلدادۀ کلام تو بود

بیا سری به درختان پیر باغ بزن
به روی شانه‌شان چارده چراغ بزن

علی پس از تو چراغ ولایت عشق است
کنار حضرت کوثر که آیت عشق است

دو چلچراغ، دو سرو جوان باغ بهشت
که راز خلقت آن‌ها امامت عشق است

دوازده غزل سبز نامکرّر ناب
که هر کدام به نحوی روایت عشق است

کسی شبیه تو می‌آید از اهالی نور
کسی ‌که آمدن او نهایت عشق است

نهایت همۀ خواب‌های خوب تویی
چراغ روشن دنیا پس از غروب تویی