نغمه مستشارنظامی

نغمه مستشارنظامی در ۱۲ اسفند ۱۳۵۹ در تهران متولد شد. وی سرودن را از کودکی آغاز کرد و نخستین آثارش در مجلات کودکان و سپس در مجلۀ زن روز و روزنامه‌ها منتشر شد. او سابقۀ برگزیده شدن در کنگره‌های شعر کشوری و بین‌المللی را دارد. مستشارنظامی دارای مدرک کارشناسی‌ارشد مهندسی منابع طبیعی از دانشگاه تهران و فارغ‌التحصیل دکتری همین رشته است. وی سابقۀ دبیری و داوری جشنواره‌های مختلفی را برعهده داشته و عضو گروه مدیران سایت شاعران پارسی زبان است. از آثار او می‌توان به «همه تو»، «در اوج غربت نارنج»، «رد پای روشنی» و «یک جرعه سیب» اشاره کرد.

نغمه مستشارنظامی

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست با نور خدا، غروب و پاییزی نیست

دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

صدای کرب‌وبلای حسین می‌آید به هوش باش، صدای حسین می‌آید

رجز نیاز ندارد اگر نگاه کنید در این معارفه انصاف را گواه کنید

جابر! این خاکی که عطرش، از تو زائر ساخته آسمان‌ها را در این ایوان، مجاور ساخته

رجز نیاز ندارد اگر نگاه کنید در این معارفه انصاف را گواه کنید

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود هرکس میان صحن حرم راه می‌رود

دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد از رفيقی که گران است جدايی دارد

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک گَرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست

دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

صدای کرب‌وبلای حسین می‌آید
به هوش باش، صدای حسین می‌آید

رجز نیاز ندارد اگر نگاه کنید
در این معارفه انصاف را گواه کنید

جابر! این خاکی که عطرش، از تو زائر ساخته
آسمان‌ها را در این ایوان، مجاور ساخته

رجز نیاز ندارد اگر نگاه کنید
در این معارفه انصاف را گواه کنید

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود

دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد
از رفيقی که گران است جدايی دارد

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
گَرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

آتش داغی به جان مؤمنین افتاده است
گوییا از اسب، کوهی بر زمین افتاده است

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل