میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
کسی که دیگر خود خدا هم، نیافریند مثال او را
چو من حقیری کجا تواند، بیان نماید خصال او را
