بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
