او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
