بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
