سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
