بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
