محمدجواد شاهمرادی

محمدجواد شاهمرادی متخلص به «آسمان» ۸ تیر ۱۳۶۱ در چادگان اصفهان متولد شد. ۹ ساله بود که برنده جشنواره شعر دانش‌آموزی شد و همین امر او را در سرودن مصمم‌تر کرد. او از برگزیدگان جشنواره بین‌المللی شعر فجر است. آسمان مدرک کارشناسی فلسفه و دکترای زبان و ادبیات فارسی را در پرونده دارد. کشورهای مختلفی از وی برای شعرخوانی و ارائه مقاله علمی دعوت کرده‌اند و اشعارش به چند زبان ترجمه شده‌است. از آثار او می‌توان به «طا، سین، میم»، «چهارده پرتره از ماه» و «باغ بی‌سایه» اشاره کرد.

محمدجواد شاهمرادی

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

با توام ای دشت بی‌پایان سوار ما چه شد یکّه‌تاز جاده‌های انتظار ما چه شد

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت

به شیوۀ غزل اما سپید می‌آید صدای جوشش شعری جدید می‌آید

جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

با توام ای دشت بی‌پایان سوار ما چه شد
یکّه‌تاز جاده‌های انتظار ما چه شد

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت

به شیوۀ غزل اما سپید می‌آید
صدای جوشش شعری جدید می‌آید

جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند