می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
