رسول گرامی اسلام میفرمود: «قُرَّةُ عَيْنی فی الصلاة؛ چشمروشنی من در نماز است.» (۱)
ایشان در انتظار فرا رسيدن وقت نماز به سر میبُرد و برای ايستادن در برابر خدا اشتياقش فزونی میيافت و به مؤذّن خود بلال میفرمود: «بلال! با اذان خود ما را آرامش ببخش.» (۲)
آن حضرت همواره با اعضای خانواده خود به گفتوگو مینشست، ولی آنگاه که وقت نماز فرا میرسيد [چنان از سخن گفتن با آنان خودداری میکرد] که گويی يکديگر را نمیشناسند. (۳)
از بيم خدا آنقدر میگريست که سجدهگاهش خیس میشد. (۴)
به اندازهای نماز میگزارد که پاهای مبارکش متورّم میشد؛ به ایشان عرض میشد: خداوند که گناهان گذشته و آيندۀ شما را بخشيده، چرا اين گونه عبادت میکنید؟! میفرمود: «آيا نبايد بندهای سپاسگزار باشم؟» (۵)
آن حضرت، ماه شعبان و رمضان و سه روز از هر ماه را روزهدار بود. (۶)
با حلول ماه رمضان رنگ چهرۀ مبارکش دگرگون میشد و نماز گزاردنش افزون میگشت و با تضرع و زاری به دعا و نيايش میپرداخت. با فرا رسيدن دهۀ آخر ماه رمضان برای عبادت کاملاً آماده میشد و از زنان، دوری میجست و شبزندهداری میکرد و در خلوت به عبادت میپرداخت. (۷)
رسول گرامی اسلام در مورد دعا میفرمود: «دعا روح عبادت است.» (۸)
«(دعا) سلاح فرد با ايمان و ستون دين و نور آسمانها و زمين است.» (۹)
همواره با خدا در ارتباط بود... و در هر کار کوچک و بزرگ همواره به پيشگاهش تضرع و زاری و دعا میکرد. روزی هفتاد بار بی آنکه گناهی انجام داده باشد، توبه مینمود. (۱۰)
هرگاه از خواب بيدار میشد سر بر آستان حق میساييد. (۱۱)
روزانه سيصد و شصت بار خدا را سپاس میگفت و عرضه میداشت: «الحمد لله ربّ العالمين کثيراً عَلی کُلِّ حالٍ» (۱۲)
جبرئيل برای کاهش رنج و زحمتی که رسول خدا(صلواتاللهعلیهوآله) در انجام عبادات بر خود روا میداشت، اين آيات شریفه را بر او نازل کرد: «طه * مَا أَنزَلْنَا عَلَيْک الْقُرْآنَ لِتَشْقَی». (۱۳)
📗 برگرفته از کتاب: پیشوایان هدایت، ج۱ (خاتم انبیاء محمد مصطفی صلیاللهعلیهوآله)، ص۵۰و۵۱.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. امالی طوسی، ۲ / ۱۴۱.
۲. بحارالانوار، ۸۳ / ۱۶.
۳. اخلاق النبی و آدابه، ۱۰۲۵۱.
۴. اخلاق النبی، ۳۲. صحیح بخاری، ۱ / ۳۸۱، حدیث ۱۰۷۸.
۵. وسائل الشیعه، ۴ / ۳۰۹.
۶. سنن النبی، ۳۰۰.
۷. کافی، ۴ / ۱۵۵.
۸. محجة البیضاء، ۲ / ۲۸۲.
۹. همان، ۲ / ۲۸۴.
۱۰. بحارالانوار، ۱۶ / ۲۱۷.
۱۱. همان، ۱۶ / ۲۵۳.
۱۱. کافی، ۲ / ۵۰۳.
۱۲. سوره طه، آیات ۱و۲.