امام باقر(عليه‌السلام) پسری داشت که بسيار در نزد آن حضرت محبوب بود و او را بسيار دوست می‌داشت. از قضا آن فرزند به بيماری مبتلا گرديد و ياران امام باقر(عليه‌السلام) چون می‌دانستند که آن حضرت چه اندازه به اين فرزند علاقه‌مند است، بر جان آن حضرت و سلامتی‌اش بيمناک گرديدند. امّا ديدند هنگامی که آن طفل از دنيا رفت امام آرام گرفته و صبر پيشه کردند.
ياران به آن حضرت عرضه داشتند: ای فرزند پيامبر خدا(صلی‌الله‌عليه‌وآله) علاقۀ شما به اين طفل و بی‌تابی شما در بيماری او به حدّی بود که ما بر سلامتی شما بيمناک شديم؛ امّا اکنون که او از دنيا رفته است می‌بينيم که شما آرامش يافته و صبر پيشه نموده‌ايد، امام باقر(عليه‌السلام) با دلی مالامال از آرامش، طمأنينه و رضايت به قضای الهی در پاسخ آنان فرمودند: «ما برای دست يافتن به آنچه می‌پسنديم خدا را می‌خوانيم، امّا اگر آنچه ما نمی‌پسنديم واقع گرديد، یقین می‌کنیم که این امر مورد پسند خداوند بوده، لذا با کاری که مورد پسند و رضایت خداوند است مخالفتی روا نمی‌داریم.» (۱)

_{ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. پیشوایان هدایت، ج۷ (شکافنده علوم حضرت امام محمدباقر علیه‌السلام)، ص۳۷؛ به نقل از تاریخ دمشق، ۵۱ /۵۲؛ عیون الاخبار، ۵۷.}