از میان گونه‌های شعر آیینی و ولایی آنچه در این سال‌ها تشخص بیشتری یافته، شعر هیأت است. شعر هیأت را می‌توان پرمخاطب‌ترین گونۀ شعر در کشور دانست که مخاطب آن در بعضی ایام سال به میلیون‌ها نفر دارد.
شعر هیأت بر اساس یک نظام عرضه و تقاضا برای تأمین محتوای هیآت مذهبی و بیشتر در قالب مدح و مرثیه تولید می‌شود. از آنجا که در این سال‌ها رشد کمّی محافل مذهبی با سرعت پرشتابی همراه بوده است و به دلیل تمایل مدیران محافل و ذاکران اهل‌بیت به استفاده از تولیدات انحصاری هیأتِ خود؛ شاهد تولید حجم انبوهی شعر و نوحه هستیم.
همین نیاز به تولید حجم انبوه شعر باعث شده که گاهی توقع کیفی از شعر هیأت پایین بیاید و حتی بعضی قائل شوند به این‌که شعر هیأت را نباید با هیچ شعر دیگری مقایسه کرد و نیازی به رعایت بسیاری الزامات شاعری در آن نیست. طبق این دیدگاه شعر هیأت گاهی در حد نظم تنزّل می‌یابد.
در این بین صاحب‌نظرانی هم هستند که ضمن پذیرش تفاوت الزامات شعر هیأت با دیگر گونه‌های شعر، معتقدند شعر هیأت علاوه بر الزامات شعری متداول باید الزامات دیگری هم داشته باشد و بنابر این دیدگاه، توقعی که از شعر هیأت می‌رود چیزی فراتر از گونه‌های دیگر شعر است.
با توجه به این‌که شعر هیأت از معدود گونه‌های شعری است که توانسته است، مخاطب وسیع مردمی پیدا کند و بیشترین ارتباط را با جامعه داشته باشد، می‌توان گفت که از الزامات این شعر بکارگیری زبان سهل ممتنع، استفادۀ وسیع از اصطلاحات و فرهنگ عامیانه و تسلط شاعر بر منابع متقن اعتقادی و تاریخی شیعی است.

برگرفته از: سایت آیات غمزه